Szepnij mi w sercu, powiedz, że jesteś...

— Pójdź ze mną jeszcze raz wszędzie tam, gdzie żyłeś, gdzie cierpiałeś, gdzie cię skrzywdzono.
— Zwariowałeś? To wszystko jest już skończone! Po co babrać się w błocie?
— Emanuelu, wiesz dobrze, że jest wiele miejsc, których tak naprawdę nie pozostawiłeś za sobą. Wiążą cię z nimi łańcuchy ze stali. Nie pozwalają ci one iść dalej twoją drogą, z sercem czystym i wolnym. Zagradzają ci przyszłość.
— Boję się. Otworzysz rany, przywołasz lęki...
— Znam te drogi lepiej od ciebie. Nie byłeś jeszcze wtedy ze mną, ale ja już byłem z tobą. Zaufaj, teraz będzie zupełnie inaczej.
— Ale dlaczego nie przekreślić przeszłości tutaj, teraz, jednym ruchem ręki?
— Muszę uzdrowić każdą ranę tam, gdzie ją zadano. Zejść do korzeni, aby uleczyć ból, zaradzić złu.

Wśród miliardów istnień ludzkich nie ma drugiego takiego jak ty! Słyszysz? Nie ma drugiego takiego jak ty!

Każdego ranka Ojciec składa twoje życie w twoje ręce. Robisz z nim to, co chcesz. Jest twoje. On ci ufa. Czy uczynisz z niego coś prostego, jasnego i prawego?

— Chciałbym, aby dzieci, o których marzę, nigdy nie cierpiały na brak miłości tak jak ja...

— A więc zacznij od dzisiaj przygotowywać im ognisko, w którym czuła miłość będzie trwać przez całe życie. Buduj wierność. Nie baw się więcej tym, co jest największe, najpiękniejsze na świecie. Twoje ciało nie jest przyjemną zabawką. Jest tobą dającym się i objawiającym innym.

— Być ufnym, to znaczy co?

— Mówić Bogu: nie rozumiem, ale jestem Ciebie pewien.

Jakże potrzebujesz dzielić się miłością godną twego serca! Nie jesteś stworzony do małych, skarlałych miłostek... Jesteś stworzony do miłości wielkiej i silnej, która przetrwa na zawsze. Jesteś do niej zdolny. Jesteś większy, piękniejszy niż myślisz.


Nastrój dobrze swoje serce, zanim się zgodzisz zestroić z kimś swoje ciało. By dwa życia były symfonią.


Masz tyle lat co twoje serce.

— Żyć, co to znaczy?

— Być pijanym miłością.

Zraniony pasterz, Daniel Ange